1971: De Glam Rock-hype barst los en vecht de oprechtheid van de Flower Power-generatie aan door zich in glitter en wilde sounds te storten. Een van de sterren uit deze periode is Brian Slade. Hij verovert Groot-Brittannië stormenderhand, waarbij duizenden tieners hun nagels verven en hun eigen seksualiteit ontdekken. Uiteindelijk gaat Slade aan zichzelf ten onder. Hij kan aan de personages die hij in het leven heeft geroepen niet meer ontsnappen en daarom ensceneert hij zijn eigen dood. Wanneer zijn fans hierachter komen heeft hij afgedaan, hij komt in de vergeethoek terecht en verdwijnt. Vele jaren later verschijnt Arthur op het toneel, een Britse inwijkeling die werkt voor een New Yorkse krant. Hij wordt door zijn uitgever gevraagd een stuk te schrijven ter herdenking van de geënsceneerde moord op Brian Slade. Hij neemt de opdracht tegen zijn zin aan en begint te onderzoeken wat er met zijn vroegere idool gebeurd is...
"Velvet Goldmine is extravagant, outlandish, and bizarre. But considering that it's about a mythical rock superstar during the outrageous era of British Glamour Rock, this is precisely what the filmmakers were aiming for." (Diane Selkirk, Apollo Guide)
"The astounding Haynes brilliantly reimagines the glam-rock '70s as a brave new world of electrifying theatricality and sexual possibility, to the point where identifying precise figures in this neo-psychedelic landscape is almost beside the point. "Velvet Goldmine" tells a story the way operas do: blazing with exquisite yet abstract passions, and with quite a lot to look at on the side." (Janet Maslin, The New York Times)
Hoewel het personage van de Glam Rock performer Brian Slade volkomen fictief is, verwijst de film met een knipoog wel naar hét icoon uit die tijd: David Bowie. Hij veranderde van uiterlijk zoals hij van kleren wisselde, en hij hield ervan om zijn publiek te shockeren. Hij weigerde echter het gebruik van zijn muziek voor deze film.
Velvet Goldmine haalde op het Filmfestival in Cannes 1998 de Prijs voor beste artistieke bijdrage.