Regisseur Marianna Brennand over haar debuutfilm 'Manas'

Manas, de debuutfilm van de Braziliaanse regisseur Marianna Brennand, is een intieme en diep persoonlijke film waar de Belgische (en internationale) pers alvast laaiend enthousiast over is. Grote namen als de broers Dardenne (die zeer binnenkort ook met een nieuwe film op de proppen komen; het sociaal-realistische drama Jeunes mères) en Walter Salles (The Motorcycle Diaries, I'm Still Here) scharen zich met veel passie achter de film en achter Brennand als debuterend regisseur. Geen geringe prestatie!

Lees hieronder wat Marianna Brennand te zeggen heeft over haar eigen film, haar ideeën, haar creatief proces...

''Door deze film te maken en hem in première te laten gaan en aan de wereld te laten zien, geef ik de verantwoordelijkheid door aan het publiek en aan iedereen die hem bekijkt''

Wanneer Tielle haar geheim vertelt aan een vrouw die een bedrijfje runt in het dorp, antwoordt ze: “Het gaat wel weer over”. Een passage uit “Manas” die perfect beschrijft wat deze vrouwen al generaties lang moeten doorstaan. Maar tegelijkertijd is het erg moeilijk om te horen. Waarom koos je ervoor om die scène in je film te verwerken?

Marianne Brennand:

“Om te laten zien hoe moeilijk het is voor vrouwen om een cyclus van misbruik te doorbreken. Soms als we de moed hebben om het iemand te vertellen, vinden we niemand die ons wil helpen. Marcielle probeert het vaak, ze probeert hulp te vragen aan haar moeder, ze heeft het waarschijnlijk geprobeerd op school, in de kerk, en dan komt ze uiteindelijk bij Jaci, iemand die ze kent en vertrouwt, en ze probeert haar hulp te vragen als iemand die haar zou kunnen helpen de cyclus te doorbreken. En wat die vrouw zegt is dat het bijna elk meisje overkomt, wat ook een teken is dat hoe misbruik en seksuele uitbuiting verspreid is en zo vaak gebeurt, en soms genormaliseerd wordt, afhankelijk van de regio waar je woont. Dus die scène was voor mij - en het is ook heel moeilijk voor een vrouw om te erkennen wat er met haar aan de hand is, vooral met een meisje - om de moed te hebben omdat ze er niets meer aan kon doen, ze kon er niets aan doen dat ze al dat geweld meemaakte, dus gaat ze voor die vrouw. Het had een stomp in de maag moeten zijn”.

Dankzij Me Too zijn vrouwen de afgelopen jaren moediger geworden en hebben ze hun misbruiker ontmaskerd. Maar er is nog zoveel werk te doen. En dat komt omdat veel vrouwen geen stem hebben. Voel je een verantwoordelijkheid tegenover hen?

Marianne Brennand:

“Ja, dat voel ik. Sinds ik het eerste verhaal over misbruik hoorde, voel ik een verantwoordelijkheid. Maar ook door deze film te maken en hem in première te laten gaan en aan de wereld te laten zien, geef ik de verantwoordelijkheid door aan het publiek en aan iedereen die hem bekijkt, want je hoeft geen vrouw te zijn of geleden te hebben onder misbruik of seksuele uitbuiting om er tegen te vechten. Dit zou dus een strijd voor iedereen moeten zijn, en het gebeurt overal. Seksueel misbruik in onze huizen is zo gewoon, het kan vlak bij ons gebeuren, en dat is echt belangrijk voor ons om over te praten en voor te vechten, omdat het blijft gebeuren, omdat mannen er niet verantwoordelijk voor worden gehouden, en dat moet stoppen”.

''Ik hoop dat je uit de film komt met de wens om het zwijgen te doorbreken, de moed hebt om je uit te spreken”.''

“Manas” laat het misbruik nooit zien. Is dit omdat je dacht dat de verbeelding van het publiek die leegte had kunnen opvullen? Of omdat je tenminste het thema wilde respecteren?

Marianna Brennad:

“Beide. Als filmmaker vond ik het aangrijpend om een verhaal te vertellen dat gewelddadig is zonder nog meer geweld op te leggen, en ik wilde nooit het lichaam van een kind blootleggen, dus ik denk dat we, door dat door een vrouw te laten doen, onze verhalen delicaat en met zorg en ethiek kunnen laten zien. Dus vanaf de eerste versie van het script was het een zeer goed genomen beslissing dat we geen misbruik of seksuele scènes zouden laten zien en dat we echt de ellips zouden gebruiken, zodat aan het publiek geïmpliceerd zou worden dat het om misbruik gaat. Het gaat over geweld en stilte. En de film laat alle lagen van stilte zien die er zijn als je dit meemaakt. Ik denk dat de stilte en de ellipsen in de film je als kijker in staat stellen om de leegtes op te vullen met je eigen ervaringen en na te denken terwijl je het verhaal beleeft”.

Wat hoop je dat het publiek meeneemt uit “Manas”?

Marianna Brennad:

''Ik hoop dat Manas zal helpen om het taboe te doorbreken rondom misbruik, seksueel geweld en allerlei vormen van misbruik die we meemaken. Ik hoop dat het heel belangrijk voor me was om een film te maken die het publiek kan zien. Ik zou geen film willen maken die je niet zou kunnen zien, want anders zou ik alleen maar de dynamiek van misbruik, meer stilte en niet zien wat je moet zien, in stand houden. Voor mij was de zintuiglijke en psychologische connectie met de hoofdpersoon echt belangrijk, dat je echt kon voelen wat dit meisje voelt. En ik hoop dat je uit de film komt met de wens om het zwijgen te doorbreken, de moed hebt om je uit te spreken”.

Bron artikel: Fred the festival insider, auteur: Manuela Santacatterina, URL: https://www.fred.fm/manas-interview-with-director-marianna-brennand/&nb…;

Synopsis

Diep in de Amazone droomt Tielle van een leven ver weg van huis, net zoals haar zus, die jaren geleden de jungle achterliet. Voor Tielle staat die ontsnapping symbool voor een kans op een beter leven. Tijdens een stiekeme uitstap aan boord van een voorbijvarend vrachtschip, krijgt Tielle een glimp van de felbegeerde buitenwereld, maar ook van de gevaren die daarbij horen. Vastberaden om zichzelf en haar jongere zus te beschermen, zet ze alles op alles om de tradities te breken die hen vernederen en onderdrukken.

Commentaar

Een Braziliaanse debuutfilm die grote namen als de broers Dardenne en Walter Salles (The Motorcycle Diaries, I'm Still Here) achter zich weet te scharen, het gebeurt niet elke dag. Maar Manas is dan ook een ronduit ontroerende en visueel indrukwekkende film over vrouwelijke veerkracht en verzet. Regisseur Marianna Brennand richt haar camera op de onzichtbare structuren die het leven van vrouwen in de Amazone bepalen en brengt met een poëtische en confronterende blik een rauw, maar diep menselijk verhaal over hoop en moed. Oprecht en hartverscheurend.

Meer info en tickets over/voor de film Manas vind je via deze link.