The Velvet Queen: Dubbelinterview met regisseur Marie Amiguet en fotograaf Vincent Munier
"We moeten ons antropocentrisme dringend loslaten"
Hoe kwam deze samenwerking tussen jullie twee en schrijver Sylvain Tesson tot stand?
MA: "Vincent had mijn vroegere film La Vallée des Loups gezien en stelde dit project voor. Ik kon natuurlijk onmogelijk nee zeggen tegen een avontuur op de Tibetaanse hoogvlakte met een schrijver die ik bewonder en een beroemde fotograaf die ondertussen mijn partner is geworden."
VM: "Ik wou vooral tot een ruimere visie komen. Het is voor mij niet langer voldoende om de schoonheid die ik tegenkom gewoon vast te leggen. Ik wil deze ervaringen delen en de noodzaak aantonen dat we ons antropocentrisme - waarbij de mens over andere soorten heerst - dringend moeten loslaten. En dit is moeilijk louter met beelden. Toch zeker als je kiest om de schoonheid en niet de verwoesting te tonen. Een zorgvuldig geschreven omkadering leek mij daarom noodzakelijk."
Wat wilden jullie precies filmen? De sneeuwpanter? De natuurfotograaf die het dier op het spoor zit? Of de ontmoeting tussen de schrijver, de fotograaf en het dier?
MA: "De ontmoeting tussen twee gepassioneerde mannen met elk een verschillende achtergrond en blik was zeker belangrijk. Vincent is heel ontvankelijk voor de natuur, geobsedeerd door de schoonheid ervan en een man van weinig woorden. Sylvain daarentegen is een echte babbelaar die het leven ten volle omarmt. Maar eigenlijk lag er vooraf weinig vast. Ik moest me openstellen voor wat er zou gebeuren. Vincent plaatste zichzelf als fotograaf op de achtergrond en wou vooral zijn queeste delen, hopend op een ontmoeting tussen de schrijver en de sneeuwpanter."
Jullie moesten wel dubbel discreet zijn: proberen de wilde dieren niet te storen, maar ook elkaar niet.
MA: "Inderdaad. Maar ik weet wat het betekent om op de loer te liggen en discreet te moeten zijn. Net als zij lag ik plat op mijn buik op de grond, stilletjes kruipend als ik moest bewegen, roerloos als een steen wanneer dat nodig was."
De weersomstandigheden waren niet eenvoudig.
VM: "Het noordpoolgebied, het zuidpoolgebied en Tibet zijn drie zones die mij aantrekken. Ik heb altijd van koud licht gehouden en van de dieren die in deze vijandige omstandigheden leven. Bovendien is door die extreme hardheid de mens minder aanwezig. In Tibet is er ook de gespannen geopolitieke dimensie. Er zijn maar heel weinig bezoekers in deze gebieden en de dieren die er wonen, zoals de Tibetaanse vos, de Tibetaanse antilope of de manul, blijven grotendeels onbekend."
Vanwaar de focus op de sneeuwpanter? Waar staat hij voor?
VM: "Ik ben gewoon een groot kind dat leeft van zijn dromen en de beelden van mythische dieren. Toen ik in 2011 voor het eerste naar Tibet ging, wist ik dat de kans klein was om hem te zien, maar er waren andere diersoorten die even raadselachtig waren. De eerste maand dat ik er was zag ik niets, enkel wat sporen, maar het was fascinerend om te weten dat de sneeuwpanter er wàs. De eerste ontmoeting is natuurlijk onvergetelijk. Het gaat ook niet enkel om het zien. Er zijn de geuren, de geluiden. Dat alles doordringt je, voor altijd. Zoals de allereerste ree die ik fotografeerde toen ik twaalf was, wat mijn leven drastisch heeft veranderd. Dat is het effect dat de sneeuwluipaard vandaag de dag nog steeds op mij heeft." (BG)