Belgisch regisseur Amélie Van Elmbt en de Franse Maya Duverdier doken in de decennialange geschiedenis van het legendarische Chelsea Hotel. Dit keer geen focus op de klinkende namen die de hotelgangen bewandelden, maar wel een prachtig tijdsdocument over de herinnering aan een verdwijnend New York. Ook filmgrootheid Martin Scorcese was enthousiast en werkte mee als executive producer. 

Waar kwam jullie verlangen vandaan om een film over het Chelsea Hotel te maken?
Zoals zo veel anderen werden we aangetrokken door de mythe en de utopie rond het hotel. Maar zo gauw we het hotel binnenwandelden, beseften we dat de realiteit helemaal niet was wat we ons hadden ingebeeld. We kwamen op een bouwwerf terecht: er hingen elektriciteitsdraden, er lag overal stof, bouwvakkers wandelden rond ... en de bewoners waren bejaard. Het was alsof de mythe plots was weggestript en er een volledig onverwachte omgeving en groep mensen zichtbaar werd. Initieel teleurstellend, maar filmisch wel bijzonder interessant. Net die tegenstelling maakte ons enthousiast om deze film te maken. Alle vorige films over het hotel, beschrijven het via de iconische artiesten die hier gepasseerd zijn. Wij wilden het omgekeerde doen: we wilden het mythische beeld van het hotel deconstrueren en een bredere waarheid onthullen.

Hoe hebben jullie de bewoners benaderd? 
We wilden geen ontmoetingen of situaties forceren, dus we zijn niet gaan aankloppen bij mensen. We hebben eerst Merle ontmoet en de andere ontmoetingen kwamen op organische wijze daaruit voort. We hebben gefilmd gedurende twee jaar en acht uitstapjes, wat ons genoeg tijd gaf om een echte connectie met onze hoofdrolspelers op te bouwen. Zelfs toen we terug in België waren, bleven we op de hoogte van het dagelijkse leven in het hotel. Met onze hoofdrolspelers ontstond er een heel hechte band. We waren onder de indruk van hun vermogen om zichzelf heruit te vinden, iets wat heel erg versterkt wordt door de energie van het hotel. Die transformatieve kracht van het Chelsea was iets wat wij zelf ook voelden. Er hangt daar iets in de lucht dat je aanmoedigt om je grenzen te verleggen. 

Hoe is de narratieve structuur van de film ontstaan?
De non-lineaire structuur van de film ontstond door de intuïtie die we vanaf het begin hadden om niet ons eigen standpunt te willen opleggen, maar verschillende perspectieven te integreren. Zo konden we de complexiteit van de situatie in beeld brengen, zonder de interne conflicten centraal te laten staan in de film. Zeker in het begin hadden we een erg meanderende aanpak, we gingen van plaats naar plaats om de bewoners in hun eigen setting te filmen, op hun eigen tempo. Op die manier hebben we enorm veel ruw materiaal verzameld. We maakten een eerste selectie van 150 uur aan beelden, die we allemaal uitgeprint hebben. Onze hele vloer lag vol! Daarna hebben we weken gespendeerd om alles te ordenen, combineren, eigenlijk gewoon experimenteren. Een beetje alsof we een puzzel aan het maken waren zonder te weten hoe het uiteindelijke beeld er zou uitzien.

Jullie film vormt constant links tussen het verleden en het heden, onder andere door archiefbeelden. Hoe zijn jullie te werk gegaan om die spanning tussen de tijdsperiodes weer te geven?
We voelden ons vaak als schattenjagers! We hebben vooral archiefmateriaal geselecteerd dat een blik werpt het dagelijkse leven in het hotel, dat ons eraan herinnert dat het Chelsea Hotel voor honderden kort- of langverblijvers echt een thuis was. Het was ontroerend om al die anonieme gezichten te zien. De archiefbeelden dragen op hun manier bij tot de collectieve fantasie van het hotel; sommige stukken daarvan voelen heel vertrouwd, alsof je ze al eerder hebt gezien. Het was voor ons ook heel belangrijk om enkele minder bekende artiesten uit het verleden van het Chelsea in de schijnwerpers te zetten. Zoals Harry Smith, wiens experimentele films een fantastisch psychedelische touch gaven aan de documentaire.

Wat waren de grootste uitdagingen bij het maken van deze film?
Het was ingewikkeld om al die verschillende formats te jongleren en toch ruimte te maken voor het onzekere dat we nodig hadden om te experimenteren tijdens de montage. En de pandemie bracht uiteraard zijn eigen complicaties met zich mee. We moesten onze laatste twee opnames op afstand doen, met een lokale crew die we aanstuurden via videogesprekken op WhatsApp. Het was erg moeilijk voor ons om na een periode van twee jaar filmen niet bij onze protagonisten aanwezig te zijn. Des te meer omdat twee van de mensen die we volgden onlangs zijn overleden. Het is onvermijdelijk dat deze trieste gebeurtenissen je doen nadenken over de toekomst van het hotel en de laatste bewoners, nu de bouwwerkzaamheden zijn hervat. Volgens de huidige planning zou het hotel in de zomer van 2022 opnieuw opengaan.

Interview afgenomen in samenwerking met Julien Sipra & Javier Packer Comyn