Zinédine Zidane is een naam die zelfs de grootste voetballeek bekend in de oren klinkt - al was het maar door de bekendste kopstoot uit de geschiedenis. Kunstenaars Parreno en Gordon maakten een bijzonder portret van de topvoetballer: ze stelden tijdens een match uit de Spaanse competitie 17 gesynchroniseerde camera’s op langs het veld, die enkel focussen op Zidane, van de aftrap tot het laatste fluitsignaal. We zien hem close-up en in long shots. Als hij stilstaat, plots vertrekt, dribbelt, het spel observeert. Wat speelt er zich af achter die intense blik: irritatie, frustratie, extreem zelfbewustzijn? Op een soundtrack van stadiongedruis, Spaanse commentaar, Zidanes aanwijzingen aan zijn ploegmaats en de donkere sound van Mogwai wordt de kijker helemaal meegezogen in de wereld van één van de grootste voetballers van zijn generatie.
"Eén van de drie beste film op het Festival van Cannes." (Cinema.nl)
"A hypnotic portrayal as a brooding, demigod like figure, whilst lesser mortals scurry about around him - Beckham, Raul, Ronaldo et al. This melancholic and existential atmosphere is enhanced with the stunning sound desig and the understated yet excellent soundtrack from Mogwai. (..) I won't give away the ending but the game builds to dramatic effect. Fascinating." (Chimpomatic)
"A compelling, trippy and borderline disturbing experiment in real-time filmmaking." (Close-up Film Reviews)
"Zidane's charisma accumulates and the film becomes a hypnotic experience to which you must simply abandon yourself. But that final foul shows that somewhere in Zidane's massive, imperious hauteur, there is a reckless, ugly side that will always surface." (The Guardian)
"From the peculiar mannerisms, to his profuse sweating and spitting, the film offers a hypnotic, stalker-ish insight into Zidane's physical and psychological makeup." (Digby Lewis, BBC Films)
Zidane. Un portrait du 21e siècle, die in première ging op het Filmfestival van Cannes (dus vóór het WK), is het werk van twee beeldend kunstenaars. Douglas Gordon (Schotland, °1966) experimenteert al langer met het medium film, één van zijn belangrijkste werken is 24-Hour Pyscho, waarin hij Hitchcock's klassieker in slow motion uitrekte tot een 24 uur durende installatie. In 1996 won hij de prestigieuze Turner Prize. Ook Philippe Parreno (Algerije, °1964) werkt vaak met bestaand materiaal waar hij dan zijn eigen ideeën, vaak op narratieve manier, in vermengt.
De film sloeg in als een bom op filmfestivals over de hele wereld en werd in 2007 genomineerd voor de Césars in de categorie Beste Documentaire.