Paolo Sorrentino, regisseur en scenarioschrijver, is geboren in Napels in 1970. Hij is een veelzijdig én veelbekroond artiest. Zo heeft hij in zijn carrière tot nog toe niet enkel langspeelfilms geregisseerd, maar heeft hij ook geëxperimenteerd met het format van kortfilms en televisieseries, én heeft hij zowel een roman als twee verhalenbundels op zijn naam staan. 

De jonge Sorrentino werd op zestienjarige leeftijd plotseling wees, nadat zijn beide ouders onverwacht stierven in een koolstofmonoxide-lek. Toen hij 25 werd, besloot hij van het gebaande pad af te wijken. Tot dan toe had hij enkele jaren gestudeerd aan de Faculty of Economics and Business aan de universiteit van Napels, maar Sorrentino besloot dat dit niets voor hem was. Zijn hart bleek te liggen in de filmindustrie. Jaren zwoegen en ploeteren leidde tot zijn eerste langspeelfilm L'uomo in piu, die meteen ook geselecteerd werd voor het Filmfestival van Venetië. Vandaar ging de bal aan het rollen. 

Maar liefst 7 van zijn 8 langspeelfilms werden in competitie op het Filmfestival van Cannes voorgesteld, waar Il Divo in 2008 de Prix du Jury won. In 2014 won zijn film La Grande Bellezza de Oscar én Golden Globe voor Beste Buitenlandse Film, evenals een BAFTA en vijf EFA Awards. In 2016 kreeg La Giovinezza (Youth) een Oscarnominatie voor Best Original Song en twee Golden Globe nominaties voor Best Supporting Actress en Best Original Song. De film won drie European Film Awards.

Toch zou je kunnen zeggen dat Sorrentino’s hart boven alles bij cinema ligt. In 2021 maakt hij een comeback naar de filmwereld, met een film voor de streaming service Netflix, The Hand of God. Sorrentino noemt als grootste inspiratie voor deze film Alfonso Cuaron’s Roma – ook gemaakt voor Netflix – dat hem deed beseffen dat een zéér persoonlijke, semi-autobiografische en hoogst individualistische film toch nog steeds een diep, waardevol en vooral universeel verhaal kon vertellen.

Een aantal jaren later verschijnt zijn nieuwste in de zalen; Parthenope. Zijn recentste ode aan de stad Napels, de plek waar hij geboren en getogen is. Parthenope zou je welhaast kunnen zien als de synthese van zijn hele (film)oeuvre. Het donker satirische, het intellectueel prikkelende, de invloeden van theater en opera, de zonnige, idyllische locaties, tot de verbeelding sprekende jonge vrouwen die het enigmatische en onbereikbare middelpunt van het hele verhaal vormen, en de mengeling tussen fictie en non-fictie, tussen (semi)autobiografisch element en een uitvergrote, geromantiseerde, rooskleurige blik. Zwoel, sexy en schoon, maar ook met een hele onderstroom aan onuitgesproken gevoelens, verlangens en idealen, gemiste kansen, hoop en wanhoop, teleurstelling en geluk.