Filmmakers Dorus Masure en Ischa Clissen werkten ruim vier jaar aan hun documentaire Heimaland, die op DOCVILLE 2022 in een uitverkochte zaal in première ging. Voor wie er toen niet kon bijzijn, is er goed nieuws: de film is vanaf 20 juli te zien in de bioscoop. Cinema ZED ging alvast in gesprek met het regisseursduo. 

De film toont heel goed hoe toerisme in afgelegen onontdekte gebieden ontwrichtend werkt voor een lokale gemeenschap. Hoe zijn jullie in een klein gehucht als Vík í Myrdal beland?  
Enkele jaren geleden stootten we op een klein krantenartikel waarin stond dat de IJslandse vulkaan Katla er op uitbarsten stond. Wetenschappers hadden aardbevingen van 4,5 op de schaal van Richter waargenomen, recht in het hart van de vulkaan. Al snel ontdekten we dat een uitbarsting van Katla veel grotere problemen zou kunnen veroorzaken dan die van de naburige vulkaan Eyjafjallajökull, die in 2010 met een immense aswolk het internationale vliegverkeer stillegde. Wij waren echter vooral benieuwd of er ook mensen in de buurt van zo’n immense natuurkracht woonden. En dat bleek zo te zijn; aan de voet van de vulkaan lag het dorpje Vík í Myrdal.  

Was het makkelijk om toegang te krijgen tot de gemeenschap? 
Omdat het dorp maar enkele straten groot is, hebben we een deur-aan-deur ronde gedaan om de lokale bevolking te leren kennen. Dat pakte goed uit, we zijn meteen hartelijk ontvangen. Ze vonden het fijn dat we geïnteresseerd waren in hun gemeenschap en de lokale cultuur. De vulkaan ‘Katla’ was natuurlijk een handig gespreksonderwerp om op de koffie te mogen. Daar had elk gezin wel één of andere straffe anekdote over, of er moest ons prompt iets getoond worden; zo zaten we met ons hoofdpersonage Reynir op onze tweede dag in IJsland mee in zijn sportvliegtuig om de omvang van de vulkaan met onze eigen ogen te kunnen zien.  

Was er tijdens de opnames ooit een reële dreiging dat Katla zou uitbarsten? 
Wat ons na een verloop van tijd wel begon op te vallen is het verschil tussen de internationale berichtgeving over Katla en het lokale IJslandse nieuws daarover. In de internationale pers sprak men bij een verhoogde waarneming al snel over een naderende catastrofe, terwijl ze in IJsland zelf niet meer zo snel opschrikken. Dus wanneer er hier doemberichten verschenen, was het altijd een kwestie van even de lokale bronnen te contacteren alvorens op een zogezegde, nakende uitbarsting te anticiperen. Natuurlijk is het wel zo dat, historisch gezien, de vulkaan nu zwaar over tijd is. Normaal vindt er een eruptie plaats om de 40 tot 80 jaar, terwijl ze nu al meer dan 100 jaar stilzwijgt…

Tijdens de herfst, wanneer de kans op een uitbarsting het grootst is, merk je ook dat oudere dorpelingen iets waakzamer worden. Voor de jongere generatie is Katla vooral een leuke mythe, wat maakt dat zij eerder enigszins laconiek omspringen met de berichten van een verhoogde activiteit. Bij ons zelf kwam het gevoel van de dreiging het dichtst bij toen we bij het filmen van de proloog bovenop de vulkaan stonden. Het weer was toen heel onheilspellend en je kon maar enkele meters voor je uitkijken. Je voelde bij de crew toch een kleine vorm van ontlading toen die scène ingeblikt was en we veilig terug met beide voeten op de grond stonden. 
(ADW)