De westerse cultuursector ziet zich graag als hoeder van het morele geweten, maar vaak worden prestigieuze kunstinstellingen gefinancierd door semi-koloniale multinationals. Regisseur en kunstenaar Renzo Martens- die eerder controverse veroorzaakte met zijn documentaire Enjoy Poverty- bedenkt een onorthodox plan om de welvaartstroom van richting te doen veranderen.
"Met de ontroerende documentaire ‘White Cube’ slaat Renzo Martens de spijker op z’n kop." - Trouw
"White Cube is een spiegel voor de kunstwereld – met alle tegenstrijdigheden van die wereld. Martens heeft zijn werk gedaan door de vinger op de zere plek te leggen." - NRC Handelsblad
“Martens weet alle lagen van de kunstwereld te bekritiseren met als doel om deze voor altijd te veranderen [...] De documentaire zet aan het denken.” - Het Parool
“White Cube heeft alles om een moderne documentaire-klassieker te worden, waarbij Martens je voortdurend op het verkeerde been zet.” - de Tijd
Met zijn controversiële documentaire Enjoy Poverty spoorde Renzo Martens in 2008 arme Congolezen aan om hun armoede te beschouwen als een waardevolle grondstof en die dan ook te exploiteren. Zijn betoog bestond eruit dat een groot deel van het ontwikkelingsgeld eigenlijk terugstroomt naar het Westen in de vorm van kantoren, jobs en aankoop van logistiek materiaal. Deze keer richt Martens zijn vlijmscherpe blik naar een onverwachte sector die volgens hem evenzeer een koloniale insteek heeft: de kunstwereld.