Wanneer Taiwan te kampen krijgt met een ernstig watertekort, krijgen de inwoners via TV-programma’s tips om water te besparen. Zo wordt er bijvoorbeeld aangeraden om het sap van de watermeloen te drinken in plaats van water. Maar iedereen heeft zo zijn eigen manier om aan water te geraken... Een frêle naamloze jonge dame verzamelt lege flessen en vult die met "gestolen" water uit de openbare toiletten. Haar buurman, een derderangsacteur uit de pornobusiness, klimt ’s nachts op het dak van zijn appartementsgebouw en neemt er een bad in het waterreservoir. Wanneer de twee elkaar ontmoeten, is het meteen vuurwerk. Maar om deze relatie te doen lukken moet hij de grens opnieuw vinden tussen seks en liefde.
"The Wayward Cloud", een nihilistisch grootstadsdrama versierd met uiterst kleurrijke en uitbundige musicalnummers, is een bescheiden meesterwerk. Niet te missen." (De Morgen)
"Een bizarre, met zweet, sperma en meloensap besprenkelde meditatie over grootstedelijke melancholie." (Focus Knack)
"Sappige (soft)porno mét diepgang. (..) Een zeer betoverende film die niet verveelt en die ondanks de thematiek niet somber, maar juist heel geestig is." (Barbara Van Ransbeek, Digg*)
"Poëzie is trouwens de kunstvorm die waarschijnlijk nog het dichtst ligt bij wat Tsai Ming-liang maakt. Hij neemt je niet bij het handje om je door een plot te leiden maar zet scènes, gags en zelfs musicalnummers naast elkaar om iets te vertellen. Probeer het meteen te snappen en je zal knarsetanden van frustratie. Laat het over je heen spoelen en het blijft in je hoofd hangen." (Ruben Nollet, De Tijd)
Voor de Maleisische filmmaker Tsai Ming-liang is het succes van pornografie in onze samenleving een gevolg van de teloorgang van de menselijke communicatie. Het is makkelijker om seks te hebben met iemand dan een conversatie van langer dan 10 minuten. Vandaar ook dat in The Wayward Cloud maar één zin valt tussen de twee hoofdpersonages: "Verkoop je nog steeds horloges?" De waterschaarste in de film staat voor hem symbool voor het gebrek aan liefde en de watermeloen als een manier om contact te leggen met 'de andere'.
The Wayward Cloud (letterlijk vertaald "De koppige wolk") werd bekroond met onder meer de FIPRESCI Prijs op het Filmfestival van Berlijn.