Klassieker onder de documentaires over de situatie van de mijnwerkers in de Borinage tijdens de grote stakingen van 1932. Als gevolg van toenemende arbeidsongevallen en loonsverlagingen legden de mijnwerkers toen het werk stil, maar hun staking werd gebroken en er volgden represailles. Scènes waarin arbeiders confrontaties met de politie, uitdrijvingen en marsen heropvoerden moesten clandestien gedraaid worden. De film laat de harde maatschappelijke tegenstellingen zien tussen kapitaal en arbeid, kerk en volk, tijdens de crisisjaren in een rauwe anti-esthetische stijl, en is daarmee een van de eerste klassiekers van de sociale documentaire. Door de kracht van zijn boodschap bleef de film lange tijd verboden in België en Nederland.
'Met weemoed ziet iedereen, die hart heeft voor een nationale filmkunst, het ernstige en belangrijke werk aan, dat Borinage is. Een werk vol opstandigheid, vol 'tendenz' misschien... maar vol van een wijd mededogen en eerbiedwaardige overtuiging, En bovenal een werk van formaat!... bewogener, warmer, levender, dan zijn tot nu toe bekende werk' (L.J. Jordaan, De Groene Amsterdammer, 17 maart 1934)
'Bij Joris Ivens en Henri Storck daarentegen is er een dogmatische dialectiek, die zich kalm en objectief verslaggevend aanmeldt en in de grond slechts neerkomt op het arrangeren van anti-thesen, tritureren van feiten, doorzichtig, demagogisch knoeien, met de kennelijke bedoeling een revolutionaire stemming te doen ontstaan!' (Maurice Roelants, Forum, 1934)
'A strong, dark film suggesting the early Van Gogh sketches of le Borinage.' (New York Times, 1937)
De film is samengesteld uit journaalbeelden, eigen opnames en geënsceneerde situaties, zoals de scène met de deurwaarder en de demonstratie ter gelegenheid van Karl Marx' vijftigste sterfdag, die door de arbeiders is nagespeeld. Dit feit werd aangehaald door de Belgische overheid, die grote bezwaren had tegen de marxistische elementen in de film en Ivens betichtte van vervalsing.
In 1934 werd in Moskou een geluidsversie uitgebracht met een nieuwe (zwakkere) montage en ingelaste beelden van Russische arbeiders. In 1960 maakte Henri Storck een geluidsversie met commentaar van André Thirifays.
Henri Storck (1907-1999), een van de pioniers van de Belgische Documentaire School, draaide tal van documentaires, waaronder Le soldat inconnu, Rubens (samen met Paul Hasaert), Le monde de Paul Delvaux, La fenêtre ouverte en Le banquet des fraudeurs. Storck heeft ook semi-documentaire films gemaakt zoals Symphonie paysanne, Une idylle à la plage en Le trésor d'Ostende. Joris Ivens (1898-1989) was communist en documentair filmmaker, geboren in Nijmegen.