Choro is de naam van de Braziliaanse muziekstijl die Mika Kaurismäki uitvoerig belicht in zijn nieuwe muziekdocu Brasileirinho. Choro, de voorganger van samba en bossa nova, zag het levenslicht eind 19e eeuw in Rio de Janeiro, toen Braziliaanse muzikanten hun diverse tradities samenbrachten in een mix van Europese melodieën, Afro-Braziliaanse ritmes en Indiaanse muziek. In het midden van de 20e eeuw leek choro te verdwijnen van de muziekscène, maar de laatste decennia maakt choro een opmerkelijke come-back. De rode draad in de documentaire is het ‘ Trio Madeira Brasil’. Kaurismäki volgt deze boegbeelden van de choro tijdens intieme jam sessies en optredens en laat hen naar hartelust herinneringen ophalen. Ook wordt de kijker vergast op een kijk in de boeiende choro – workshops en interviews met grootheden uit de samba – en bossa nova-wereld. De documentaire sluit af met het verslag van een fenomenaal concert.
“Een muzikale ontdekkingstocht die geen enkele zichzelf respecterende muzikant of muziekliefhebber aan zich mag laten voorbijgaan. (..) Alleen al de soloperformances van de magistrale gitarist Yamandu Costa maken van BRASILEIRINHO een pareltje.” (Filmmagie)
"Als de film al één ding duidelijk maakt, is het wel dat choro nauwelijks te definiëren valt, omdat het zoveel dingen tegelijk kan zijn : instrumentaal of vocaal, gespeeld door kleine ensembles of big bands. De muziek gedijt zowel op straat als in theaters. Choro is veeleer een geestesgesteldheid of een manier van spelen dan een specifieke muziekstijl." (De Morgen)
"Brazilë heeft niet alleen wat met voetballers, carnaval en favela’s. Het land van president Lula is ook vol van muziek. En zowaar een Fin heeft zich tot doel gesteld om de muzikale wortels van Brazilië op film vast te leggen. Mika Kaurismaki ruilde jaren geleden Finland in voor Rio de Janeiro en eert zijn adoptieland nu met muziekdocumentaires." (De Standaard)
“It is a real visual and musical treat with excellent sound and superb cinematography.” (Dox, Documentary Film Magazine)
“Brasileirinho laisse aussi filer en toile de fond de très belles images de Rio. Sa bande originale est naturellement une merveille.” (Figaro)
Met Brasileirinho zet Kaurismäki het werk verder dat hij begon met Moro no Brasil (2002): het in kaart brengen van de Braziliaanse muziek en haar origines. In Moro no Brasil loodste hij ons langs Forro, Frevo en Samba, en passant het leven in de favelas tonend. Ook in Brasileirinho schuift hij de nieuwere, bekende stijl Bossa Nova doelbewust aan de kant om zich te focussen op een minder bekende grande dame van de Braziliaanse traditionele muziek: Choro.