Docville-bekende Nikolaus Geyrhalter brengt een ode aan de mensheid vanuit een mogelijk toekomstscenario dat de mens niet meer bestaat. Een contemplatieve film die je meer dan ooit bewust maakt van het hier en nu.

Achtergelaten gebouwen, vervallen ruïnes, steden die terug overwoekerd zijn door de natuur, afbrokkelende wegen: allemaal plaatsen die ooit door mensen gemaakt zijn, maar er nu verlaten bijliggen. Ze worden geleidelijk aan teruggegeven aan de natuur. Met beelden die tegelijk adembenemend mooi en verontrustend zijn, is ‘Homo Sapiens’ een prachtige film over de eindigheid en de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan. Wat blijft er van onze levens over als we er niet meer zijn? En biedt het een troost dat de wereld zou blijven bestaan, zelfs lang nadat de mens verdwenen is.

De films van Nikolaus Geyrhalter worden ook wel filmgedichten genoemd. Hij gaat niet voor de snelle informatie, maar voor een kalm ritme en een eerder poëtische dan narratieve invalshoek die ruimte biedt voor bezinning. Hierdoor komt de onderliggende boodschap soms nog dieper aan. Na ‘Abendland’ en ‘Our Daily Bread ‘richt hij zijn camera op vergeten plaatsen. Door de afstandelijke, registrerende houding van de regisseur krijgen de scènes een haast onaardse, bizarre, abstracte schoonheid.