Wanneer de Hutu nationalisten in april 1994 de wapens opnemen tegen de Tutsi's, gaat één van de donkerste en bloedigste episodes uit de Afrikaanse geschiedenis in. Op 100 dagen tijd zal er een immense slachting plaatsvinden onder de bevolking, één die buren, vrienden en families tegen elkaar opzet en 800.000 mensen het leven zal kosten. Sometimes in April vertelt het verhaal van twee Hutu-broers, die omwille van verschillende belangen, lijnrecht tegenover elkaar komen te staan in dit bloederige conflict.
"Op treffende wijze wordt getoond hoe ook de massamedia zich niet betrokken voelen, er wordt nauwelijks aandacht besteed aan de genocide, die men gemakshalve maar niet zo noemt. Deze film maakt goed inzichtelijk hoe scheidslijnen dwars door families lopen, zeker waar de ene partner Hutu en de ander Tutsi is. De regisseur heeft er voor gewaakt op goedkope wijze voortdurend allerlei gruwelijke beelden te gebruiken" (Rob Veerman, Movie2movie)
"Unlike the equally brilliant HOTEL RWANDA, this is a look at what happened outside the relatively safe confines of the Hotel Mille Collines (..) a powerful and effective piece of filmmaking. Full of sadness and a fair amount of anger, it is not vitriolic." (Killer Movie Reviews)
Zo weinig als de internationale gemeenschap zich in 1994 van de genocide in Rwanda aantrok, zo geïnteresseerd is de internationale filmindustrie nu. Einde april komt Shooting Dogs uit en in 2005 stonden zowel Hotel Rwanda als het in België niet-gereleasde Sometimes in April op het programma van het Film Festival van Berlijn. Beide mochten meedingen naar de Gouden Beer. Geen probleem, zegt regisseur Raoul Peck van Sometimes in April, want het belangrijkste doel van zijn film is om het onderwerp onder de aandacht te brengen en niet zo zeer om op andere manieren succesvol te zijn. De film was aanvankelijk bedoeld als tv-productie (HBO) maar werd toch her en der geselecteerd voor film festivals.
Sometimes in April won de Publieksprijs op het Film by the Sea Festival in Vlissingen (2005).