In 1991 trok regisseur Abbas Kiarostami, het onbetwiste boegbeeld van de Iraanse cinema, met zijn filmploeg naar een verafgelegen dorpje om daar, onder de toepasselijke titel ‘Et La Vie Continue/Zendegi Edame Darad’, vast te leggen hoe het leven daar na een verwoestende aardbeving van '89 inderdaad doorgaat. Enkele jaren later keerde Kiarostami naar die plaats terug om daar zijn nieuwe film Au travers des oliviers te draaien, waarin het verhaal verteld wordt van - en nu even goed opletten - een filmploeg die naar een verafgelegen dorpje komt om daar ‘Et La Vie Continue’ op te nemen. In die film mag Hossein, een jonge metser, een rolletje spelen. Dat bevalt hem uitstekend, omdat ook zijn buurmeisje Farkhondé in de film speelt. Hossein is reeds lang verliefd op haar, maar haar ouders hebben zich altijd tegen een huwelijk verzet omdat Hossein volgens hen geen goede partij was, onder meer omdat hij geen eigen huis had. Bij de aardbeving zijn de ouders van Farkhondé om het leven gekomen, maar ook nu blijft haar grootmoeder zich tegen de avances van Hossein verzetten. En dat begrijpt hij echt niet: de aardbeving heeft namelijk zowat het hele dorp dakloos gemaakt, dus iedereen is nu gelijk... Met Au travers des oliviers heeft Abbas Kiarostami zijn eigen, persoonlijke versie van Otto è Mezzo of La Nuit Américaine gemaakt, namelijk een film over het draaien van een film, juist omdat hij datgene wat zich achter de camera afspeelt meestal concreter, realistischer en fascinerender vindt. (tekst : Jan Temmerman)