Any Way the Wind Blows

Antwerpen, begin juni. Op een broeierige vrijdag dromen acht mensen van een ander leven. Er is wind en muziek, politie en paranoia, roddel en ruzie. Er is een oud virus, een verdwaalde frisbee, een dood paard, en, dolend door de stad, een raadselachtig fenomeen genaamd Windman die de pijn van iedereen voelt maar zichzelf niet lijkt te kunnen helpen. 's Avonds wacht hen een feest...

Leuven: Op woensdag 16 april wordt de film ingeleid door de uitgevers en vormgevers van het boek 'Belgische cinema in 24 frames': Sarah Schrauwen en Mathieu Vancamp. Na de vertoning zullen er exemplaren van het boek te koop zijn.

Leuven: Op maandag 21 april wordt de film dan weer ingeleid door enkele van de ZED-Vedetten, die de film zelf geselecteerd hebben voor hun eigen filmklassiekerreeks.

Commentaar

Met zijn debuutfilm deed muzikant en dEUS frontman Tom Barman letterlijk een nieuwe wind waaien door de vaderlandse filmwereld. Met zijn losse verhaallijnen en focus op het alledaagse leven was de film een knipoog naar de nouvelle vague. Op Frank Focketyn en Dirk Roofthooft na speelden er amper bekende gezichten mee (Matthias Schoenaerts was nog weinig meer dan 'de zoon van') en één van de hoofdrollen was weggelegd voor een danser die amper een woord sprak, maar nadien een veelgevraagd acteur werd in het nationale én internationale arthouse-circuit. De film, met een stevige soundtrack waarin Barmans eclectische muzieksmaak weerspiegeld wordt, wist een snaar te raken bij het grote publiek en werd een instant klassieker.

Pers

'Yes! Met de Vlaamse rock en het Vlaamse modewezen ging het al behoorlijk fantastisch, en nu hebben we eindelijk ook een Vlaamse film die niet bang is om cool en opwindend en heet te zijn. (...) Tom Barman heeft de verwachtingen heel mooi ingelost: the heat is on.' - Humo

'Het privé-feestje, de climax van de film, is geweldig uitnodigend, de soundtrack in één woord perfect. De jazz zit er pal op, het thema-nummer van Barman zelf ook.' - Het Belang van Limburg

'De film roept heel wat vragen op die nooit beantwoord zullen worden, maar die gewoon boeien, amuseren, ontroeren, bevreemden.' - Het Nieuwsblad

'De haast rituele wandeling van Dirk Roofthooft over de Meir op de tonen van ‘Elle et moi’ is nu al Vlaamse filmgeschiedenis.' – De Standaard

'Un film différent qui transforme le banal en carrément génial.' - La Dernière Heure