New York, de jaren ‘40. De steenrijke Florence Foster Jenkins heeft een grote droom: ze wil het maken als operazangeres. Hoewel haar stem haarzelf als muziek in de oren klinkt, werkt ze bij anderen vooral op de lachspieren. Haar attentvolle man en manager, St. Clair Bayfield, balanceert op een slappe koord, want hij wil haar steunen in haar droom, maar haar tegelijk beschermen van de brute waarheid dat ze niet kan zingen. Wanneer Florence besluit om een groot publiek concert te geven in Carnegie Hall, weet hij dat hij voor een grote uitdaging staat.
"Zalige film." - De Morgen
"een verrukkelijke tragikomedie" - Vertigo
Toen scenarist Nicholas Martin een You-Tube opname hoorde van de echte Florence Foster Jenkins was hij getroffen door de oprechtheid en passie van deze zangeres met weinig talent. Het grote contrast tussen haar zelfvertrouwen en haar verrassende tekortkomingen als zangeres was grappig én ontroerend tegelijk. Levende legende Meryl Streep zag deze tragikomische rol als ‘de slechtste opera-zangeres ooit’ onmiddellijk zitten en kan er misschien wel eens haar 20e Oscarnominatie mee in de wacht slepen.