De film speelt zich af in een kleine gemeenschap omgeven door korenvelden in het hete, stoffige zuiden van Italië, in de zomer van 1978. Terwijl de volwassenen binnen schuilen voor de verschroeiende hitte, wagen zes kinderen zich buiten op hun fiets doorheen het verlaten platteland. Verborgen tussen de enorme korenmassa ontdekt de negenjarige Michele een geheim dat zo zwaar en zo verschrikkelijk is dat hij het tegen niemand durft te vertellen: de dorpelingen hebben een kind gegijzeld en houden hem vast in een hol onder een verlaten huis. De jongen is vastgeketend en verwilderd. Om de confrontatie aan te gaan moet hij beroep doen op de kracht van zijn jeugdige verbeelding en de moed waarvan hij nog niet weet dat hij ze heeft...
"De film is (...) zowel een tactiel gijzelingsdrama als een sensuele doorlichting van de Siciliaanse zeden. Als bindmiddel zijn er de prachtige widescreen-composities van Italo Petriccione, die het zuiderse platteland schildert als een habitat van bedrieglijke schoonheid en zwoele onrust" (De Standaard)
"Een cinematografisch meesterwerk" (Filmsalon.be)
"De jonge acteurtjes zijn geweldig, de spanning valt te snijden en de zinderende zomerse atmosfeer doet de spreekwoordelijke rest" (Humo)
" Io Non Ho Paura is wel degelijk een thriller, die zijn spankracht ontleent aan het mysterie dat slechts mondjesmaat onthuld mag worden. Wat hierbij opvalt én erg goed blijkt te werken, is de paradoxale combinatie van de trillende hitte en het verblindende zonlicht enerzijds en anderzijds het 'duister' dat doorgaans met het thriller- of 'film noir'-genre geassocieerd wordt. Of zoals regisseur Salvatores het zelf omschrijft: "Angst is niet alleen verbonden met duisternis. Ook het felle zonlicht kan vreselijke dingen verbergen." (De Morgen)