Playtime
Monsieur Hulot is op weg naar Parijs, met op een verfrommeld papiertje het adres van een zekere Monsieur Giffard. In een kantoorgebouw wordt hij binnengeleid in een grote glazen wachtkamer waar hij wacht (en wacht) op zijn afspraak met Giffard. Maar deze ontmoeting vindt nooit plaats en Hulot raakt ondertussen verzeild in een aantal avonturen.
Monsieur Hulot curiously wanders around a high-tech Paris, paralleling a trip with a group of American tourists. Meanwhile, a nightclub/restaurant prepares its opening night, but it's still under construction.
"Er zijn filmkenners die Playtime van Jacques Tati de beste film aller tijden noemen. Dat is een gevaarlijk superlatief, maar een meesterwerk is Tati 's ambitieuze toekomstvisioen uit 1967 zeker" - De Standaard
"Absurde poëtische satire op de moderne tijd" - De Morgen
"Een warmbloedige satire op de moderne maatschappij, waar techniek, architectuur en bureaucratie weinig ruimte over laten voor menselijk contact. (..) De film zelf is het ultieme panorama: van voor- tot achtergrond, van links tot rechts, in elk deel van het beeld plant Tati zijn ironische gags." Cinema.nl
Met Playtime - de film die François Truffaut omschreef als ‘een film van een andere planeet’ - gooide Tati traditionele opvattingen over plot en mise-en-scène overboord: niet enkel de mens, maar de stad van glas en staal, de zon en de wolken, spelen allemaal een hoofdrol.