Cinema ZED mocht regisseur Koen Mortier verwelkomen op de dag dat zijn recentste filmcreatie ‘Skunk’ in première ging. Een bikkelharde en rauwe film over het leven in de jeugdpsychiatrie. Genoeg voer voor een interessant nagesprek dus, vakkundig gemodereerd door de ZED-kopman Koen Monserez.

De aftiteling begint, maar de blijvende stilte in de zaal spreekt voor zich. Het gruweleinde van Mortiers nieuwste film laat het publiek verbouwereerd achter. Gelukkig komt de regisseur zelf de zaal binnen om uitleg te voorzien bij het verbijsterende stuk film dat ze zonet aanschouwden.

Koen Mortier, bekend van films als ‘Ex Drummer’ en ‘Engel’, ging voor zijn vierde langspeler ‘Skunk’ te rade bij het gelijknamige boek van Geert Taghon (2015). Die laatste schreef zijn boek vanuit zijn 25 jaar lange ervaring in de forensische jeugdpsychiatrie. Het boek sprak Mortier aan, maar vooral het nawoord bleef nazinderen. ‘Wat Taghon schreef was ongelofelijk choquerend, veel erger dan mijn film’, vertelt Mortier voor een gevulde zaal. ‘Maar toen ik het boek las dacht ik nog dat het fictie was, tot ik bij het nawoord kwam en ontdekte dat alle verhalen uit het boek de harde realiteit waren.’

In ‘Skunk’ geeft een verbazende Thibaud Dooms leven aan het hoofdpersonage van de film, de zeventienjarige Liam. Een jongen die opgroeit in een nest waar drugsgebruik en fysiek geweld door Ma (Sarah Vandeursen) en Pa (Colin H. van Eeckhout) eerder regel dan uitzondering zijn. Liam belandt daarom in een instelling, maar het leven wordt er niet makkelijker op. De strubbelingen met zijn medebewoners en ook zijn eigen trauma spelen hem parten. Dooms was volgens Mortier de geschikte acteur om zijn protagonist waardig neer te zetten. ‘Thibaud is iemand die zich altijd voor de volle 100 procent inzet’, benadrukt
Mortier. ‘Er was geen enkel moment tijdens de opnames dat hij niet geconcentreerd was. Dat is indrukwekkend, echt een groot talent.’

Vintage Pinterest effect
De film is confronterend, ruw en schuurt continu. Maar dat is een bewuste keuze. ‘Ik maakte de film zonder begrenzing’’, aldus Mortier. ‘Geweld is een deel van het leven voor veel jongeren in een instelling. Mocht ik dat geweld vermijden in mijn film, dan verraad ik die jongeren en dat wou ik absoluut niet doen.’ Authenticiteit kenmerkt ‘Skunk’. Een factor die hier aan bijdraagt is het vakkundige camerawerk van Nicolas Karakatsanis (Rundskop) die
de hele film op pellicule draaide. Niet voor een vintage Pinterest effect, wel om de rauwheid van de instelling en Liams thuis correct weer te geven. Ook de dialecten van de acteurs zorgen voor echtheid. Thibaud Dooms studeerde dan wel aan het Lemmensinstituut in Leuven, zijn West-Vlaamse accent blijft gelukkig behouden. Hetzelfde geldt voor het charmante Gents van Boris Van Severen die, samen met Natali Broods en Dirk Roothooft, de rol van begeleider in de instelling vertolkt. Wie zin heeft in een comfortabele wegkijker, laat ‘Skunk’ beter links liggen. De film beklijft van begin tot eind. Bij de flashbacks naar Liams leven bij Ma en Pa, voor de instelling, voel je de zaal naar adem snakken. De beelden zijn gruwelijk en verbloemen helemaal niets. Gangbangs op de keukentafel of Ma en Pa die hun zoon samen in elkaar slaan. Maar de film zorgt wel voor inzicht. Hij biedt een kijk in het leven van meer jongeren dan we denken, en dat is precies wat Mortier wil bereiken.

Tekst: Staf Smets