Terwijl hij volop bezig is aan de prequel voor Mad Max: Fury Road, kwam George Miller in Cannes zijn film Three Thousand Year of Longing voorstellen. Een film waar niet makkelijk één etiket op geplakt kan worden, net als op de regisseur zelf, die als een ware Jekyll en Hyde de vrolijke schattigheid van Happy Feet weet te combineren met de doorgedraaide destructiviteit van het Mad Max universum. 

Dokter Miller
Eigenlijk stond er een heel andere carrière in de sterren geschreven voor de Australische George Miller. Samen met zijn tweelingbroer John studeerde hij geneeskunde en na zijn afstuderen in 1971 werkte hij ook effectief enkele jaren in een ziekenhuis. Maar nog tijdens zijn studie kreeg de filmmicrobe hem te pakken. In zijn laatste jaar maakte hij samen met zijn jongere broer Chris een kortfilm van één minuut. Hij won er een prijs mee waardoor hij gratis een filmcursus kon volgen aan de universiteit van Melbourne. Tijdens zijn assistentschap in het ziekenhuis spendeerde Miller elk kostbaar vrij moment aan het maken van een nieuwe kortfilm. Het werd het experimentele Violence in Cinema: Part 1, dat erg uiteenlopend werd onthaald. Het was zijn eerste samenwerking met Byron Kennedy, een medestudent op de filmcursus in Melbourne met wie hij intens zou samenwerken tot Kennedy’s plotse dood in 1983.

Mad Max 1,2,3
Het eerste grote wapenfeit van Kennedy en Miller was de film Mad Max in 1979. Kennedy kwam met het originele idee, Miller schreef mee aan het scenario, zorgde voor het geld door zijn werk als dokter en nam de regie op zich. Ondanks het beperkte budget - de figuranten werden naar verluidt betaald in bier - werd de film een groot succes. De anarchistische, post-apocalyptische wereld werd overtuigend neergezet door indrukwekkende crashes en een opgemerkte vertolking van de toen nog onbekende acteur Mel Gibson. Het succes van de film garandeerde een opvolger: Mad Max 2 waarin met meer budget alles nog groter, luider en spectaculairder werd. De film katapulteerde zowel Miller als Gibson naar internationale roem. Mel Gibson tekende ook nog voor een derde Mad Max film, die uitkwam in 1985 en met een verrassende actrice, popdiva Tina Turner in een hoofdrol. 

Heksen, een varkentje en pinguïns
De tweede Mad Max film werd door Miller met beperkt enthousiasme gedraaid, diep geraakt door de onverwachte dood van zijn boezemvriend en ‘partner in crime’ Byron Kennedy die stierf in een helikoptercrash. Voor zijn daaropvolgende films gooide Miller het over een heel andere boeg. Zo maakte hij de zwarte komedie The Witches of Eastwick (1987), waarvan trouwens binnenkort een remake gemaakt zou worden door de Zweedse cineaste Ninja Thyberg (Pleasure). In 1992 volgde de gevoelige film Lorenzo’s Oil, die zowel actrice Susan Sarandon als Miller zelf een Oscarnominatie opbracht. Zijn volgende avontuur stond in nog groter contrast met de krankzinnigheid van Mad Max: hij schreef en produceerde de hartverwarmende familiefilm Babe over een snoezig varkentje met grote ambities en regisseerde ook de vervolgfilm, Babe: Pig in the City (1998). In 2006 regisseerde hij de muzikale animatiefilm Happy Feet, die hem een Oscar voor Beste Regie opleverde.

Fury Road en Furiosa
Na Happy Feet 2 in 2011, had Miller wel even genoeg van alle schattigheid en keerde hij met Mad Max: Fury Road terug naar het Mad Max universum, deze keer met Tom Hardy en Charlize Theron in de hoofdrollen. Geroemd als een van de beste actiefilms aller tijden verwierf Mad Max: Fury Road niet minder dan tien Oscarnominaties, waarvan er zes verzilverd werden. Momenteel werkt Miller aan Furiosa, de prequel op Fury Road waarin Anya Taylor-Joy (The Queens’ Gambit, The Northman) de jongere versie speelt van Charlize Therons personage in Fury Road.

De liefde voor cinema
Maar alvorens terug te duiken in de woeste wereld van Mad Max, maakte Miller Three Thousand Years of Longing, waarvan hij het scenario schreef samen met zijn dochter. Een project waar hij sinds het lezen van het kortverhaal The Djinn in the Nightingale’s Eye van A. S. Byatt al twintig jaar op broedde. De film is vooral Millers’ ode aan de kracht van beelden om verhalen te vertellen, waarbij hij resoluut kiest voor visuele panache. Iets wat volledig in lijn ligt met zijn visie op filmmaken zoals hij die zelf ooit beschreef: “Het is iets heel verleidelijk. Filmmaken omvat elk menselijk discipline dat je maar kan bedenken - compositie, kunst, technologie, muziek, beweging, choreografie. Het omvat het leven zelf.” (BG)

Filmografie

• 1979: Mad Max
• 1981: Mad Max 2
• 1983: Twilight Zone: The Movie (segment "4")
• 1985: Mad Max Beyond Thunderdome
• 1987: The Witches of Eastwick
• 1992: Lorenzo's Oil
• 1998: Babe: Pig in the City
• 2006: Happy Feet
• 2011: Happy Feet Two
• 2015: Mad Max: Fury Road
• 2022: Three Thousand Years of Longing