Dubbel-interview met Pamela Anderson en Gia Coppola over 'The Last Showgirl'

The Last Showgirl

Pamela Anderson is hevig aan het zweten. Verlicht door een meedogenloze spot smelt haar toneelmake-up terwijl ze vriendelijk en met een knipoog lacht onder het toeziend oog van de onzichtbare dirigent van de auditie. Met een gespannen, geaffecteerde terughoudendheid probeert ze een vraag over haar leeftijd af te wimpelen met een Monroe-achtig lachje, als Sugar Kane in een schrijnende, hedendaagse heruitvoering van Some Like It Hot. Het is pijnlijk, als kijker zweet je zelf ook, alleen al door het kijken.

Zo begint The Last Showgirl, Gia Coppola's nieuwe film met Pamela Anderson in de hoofdrol als Shelly, een Vegas showgirl die al heel lang meedraait en gedwongen wordt na te denken over een nieuwe toekomst als ‘Le Razzle Dazzle’, de show waarin ze al 30 jaar danst, abrupt wordt gesloten. Het is onder andere een verhaal over fantasie. Shelly is verliefd op de glamour en elegantie van een vervlogen tijdperk, maar tegen welke prijs? Ze heeft haar huwelijk en de relatie met haar dochter opgegeven en ondanks haar romantische ideeën over het verre Parijs, heeft de betovering van ‘Le Razzle Dazzle’ haar gebonden aan Vegas - een surrealistische spektakelstad waar de Eiffeltoren en de kanalen van Venetië voor toeristen in de woestijn zijn nagebouwd.

The Last Showgirl is een briljante studie over de wreedheid van veroudering. Terwijl jongere dansers audities beginnen te doen voor meer eigentijdse shows, ziet Shelly de agressieve seksualiteit van moderne acts op de Strip als “lage klasse”. Terwijl de oude wereld plaatsmaakt voor de nieuwe, wordt Shelly - een agent van een bepaald soort glamour uit de oude wereld - overbodig en wordt de droom waarvoor ze heeft gezwoegd niet langer gewaardeerd of erkend.

De prestatie van Pamela Anderson is ontwapenend in wat ze zelf omschrijft als haar eerste dramatische rol. Ze roept zowel kwetsbaarheid als ontembare veerkracht op en het is moeilijk om geen medelijden met Shelly te voelen, ook al is ze niet altijd een even heldere heldin. En Jamie Lee Curtis is een perfecte tegenspeelster als Annette - een oudere, cynische voormalige danseres die tot de vernedering van het werken in de casino's is gereduceerd.

The Last Showgirl is niet alleen een prachtig uitziende film, maar hij blijft je ook bij nadat je de bioscoop hebt verlaten. Coppola slaagt erin om een gevoel van onpartijdige ambiguïteit te behouden waardoor we onze perceptie van het hoofdpersonage voortdurend moeten bijstellen - in hoeverre heeft ze waanvoorstellingen of is ze opstandig? De genialiteit van de film ligt ook in de weergave van vrouwelijke relaties - moeilijke moeder-dochter banden, intense vriendschappen en het zusterschap van de kleedkamer. Ondanks de versleten realiteit achter de schermen van ‘Le Razzle Dazzle’ - de chaos van de kostuumwissels, de opgelapte outfits - is de kameraadschap tussen de dansers tastbaar en echt, waardoor een disfunctionele maar toegewijde familie ontstaat.

Dazed ging in gesprek met Pamela Anderson en Gia Coppola. Lees hieronder wat ze te zeggen hebben over de film, hun creatieve proces, hun carrière en andere zaken!

''Gia Cappola: Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder, dus ik wilde altijd al een moeder-dochterverhaal vertellen.''

Wat trok jullie beiden aan in Shelly's verhaal?

Gia Cappola: Ik ben altijd al gek geweest op Las Vegas en ik was op zoek naar het juiste verhaal. Dus toen ik het stuk van Kate [Gersten] tegenkwam, vond ik het een prachtig portret van hoe het is om daar te leven, wat een deel was van mijn fascinatie voor deze ongewone stad en wat er achter de magie gebeurt. In de kern is het een moeder-dochter verhaal, maar het gaat ook over hoe onze cultuur zo gemakkelijk alles weggooit na een bepaald punt - technologie, kunst, mensen.

Ik vond het echt inspirerend om de wereld van de showgirls te begrijpen, die een icoon van de stad is. En Shelly, ik vind haar zo menselijk en lief en gebrekkig. Verliefd zijn op iets dat soms niet van jou houdt, is een situatie waar we allemaal in verschillende vormen mee te maken hebben gehad. En hoe gaan we met deze uitdagingen om? Pamela liet het gewoon tot leven komen op een veel grootsere manier dan ik me had kunnen voorstellen.

Pamela Anderson: Authenticiteit en kwetsbaarheid worden zelden getoond in de wereld van glitter en glamour, dus ik was enthousiast om dat deel van deze schijnbaar oppervlakkige wereld te delen. Dit zijn mensen met relaties en kinderen, die naar de supermarkt gaan en hun huur niet kunnen betalen, die dingen moeten doen om rond te komen. Ik hou ervan om me te verdiepen in de vrouw die de strasstenen omhoog houdt.

De ontmoeting met de Jubileumdansers, ze bij mij thuis op de thee krijgen, verhalen horen en de do's en don'ts van de showgirls horen. Wat zij doen is een kunstvorm. De showgirls zijn waar je aan denkt als je aan Las Vegas denkt, maar dat bestaat niet meer. Dus het is een soort van ‘uit’ met het oude en ‘in’ met het nieuwe.

Ik kon haar stem al horen toen ik aan het meelezen was, en ik dacht: dit is iets waar ik echt veel mee kan. Shelly is heel anders dan ik, dus dit was het creëren van een personage vanuit het niets, maar ik had veel empathie voor haar omdat ik in vergelijkbare situaties heb gezeten.

Ik vond het geweldig dat er veel dubbelzinnigheid in de film zat. Hoewel ik medeleven voelde voor Shelly, bleef ik me afvragen of ik het een waarschuwend verhaal vond of dat Shelly uitdagend haar droom leeft en de verwachtingen van de maatschappij negeert.

Gia Cappola: Als filmmaker probeer ik niet het ene of het andere standpunt te dicteren. Ik wil meer een waarnemer zijn. Wat spannend is, is wanneer films een gesprek op gang brengen. Op welk punt ligt Shelly's egoïsme, vooral als moeder. Op sommige punten moet je egoïstisch zijn voor jezelf om een goede moeder te zijn, en op welke punten slaat dat te ver door? Er is geen manier om het goed te doen.

Al deze vrouwen gingen anders om met het verdriet van deze verandering. Shelly’s coping mechanisme is om in haar fantasie van het verleden te blijven en ik denk dat we versies in onszelf hebben waarin we dat doen. Dat is wat voor mij opwindend is als je in dit soort dingen duikt; de menselijke natuur.

Pamela Anderson: Ik denk dat alles wat jullie beiden zeiden waar is en dat maakt het ook zo interessant en genuanceerd. Ik denk dat Annette [Jamie Lee Curtis] het waarschuwingsverhaal is voor Shelly. Ik heb het gevoel dat er geen perfecte manier is om een ouder te zijn. Een moeder zijn is onbaatzuchtig, een artieste zijn is misschien een beetje egoïstisch, of schijnbaar egoïstisch. Dus hoe breng je dat allemaal in balans? Het is interessant om te spelen.

Er waren kwaliteiten [in het script] die zo waar waren. Ik krijg al kippenvel als ik erover praat, want ik denk dat films daarvoor bedoeld zijn - je geneest delen van jezelf als je ze maakt, je geneest delen van jezelf als je ze bekijkt. Het was een experiment voor mij, want dit is de eerste keer dat ik mezelf echt heb ingezet voor een dramatische rol en ik ben echt trots op mezelf dat ik, in plaats van in te storten of genoegen te nemen met minder, ervoor heb gekozen om eerlijk en trouw te zijn aan mijn eigen hart.

Zo waar. Ik hou van de ingewikkelde en beladen vrouwelijke relaties in het verhaal, de vriendschappen en moeder-dochterrelaties.

Gia Cappola: Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder, dus ik wilde altijd al een moeder-dochterverhaal vertellen. En ik werd zelf moeder, dus ik begreep de complexiteit van het moederschap en voelde ook de beperkingen van het systeem, vooral als creatieve werkende moeder. Maar het werk zelf en de relaties die daar ontstaan kunnen een soort gekozen familie worden. Pamela heeft het zo vaak over het gekeuvel achter de schermen toen ze op Broadway werkte. Ik houd van die relaties en wat er achter de schermen gebeurt.

Pamela Anderson: Ik denk dat dat altijd interessant is voor iedereen - wat er achter de schermen gebeurt. Wie zou er niet backstage willen gaan? Het is dat backstage gekeuvel dat we in de film konden brengen. De dansers die er al zo lang zijn, praten over wat ze voor het avondeten gaan maken, en dan horen ze hun cue en gaan ze verder, dan komen ze eraf en gaan ze verder met wat ze voor het avondeten gaan maken. Sommigen doen dit al 20 jaar.

De choreografie van de snelle wisselingen was een belangrijk element - al die kostuumstukken... strassteentjes, hoofddeksels, armbanden, handschoenen. Dat was een hele uitdaging. Maar we deden het allemaal samen en zo creëer je een familie op de set, vooral in een situatie als deze, waarin je zoveel van je hart laat zien en je zo open en kwetsbaar bent.

Dat gevoel van kameraadschap voelde echt levendig en oprecht. Ik vroeg me af wat je het meest hoopt voor Shelly's toekomst? Wat hoop je dat het leven na Le Razzle Dazzle voor haar in petto heeft?

Gia Cappola: Ik stel me graag voor dat Shelly en Annette het casino beroven!

Pamela Anderson: Ja, dat zou een leuk vervolg zijn. Ik denk dat Shelly op het punt staat om opnieuw uitgevonden te worden. Ze gaat haar weg vinden. Weet je, mijn moeder en mijn tantes zijn allemaal sprankelende vrouwen, ze zijn erg gehecht aan schoonheid en nostalgie en ze hebben allemaal moeilijke dingen meegemaakt in hun leven. Het gaat over nieuwe hoofdstukken. Ik heb al mijn wensen en hoop voor Shelly, maar ik denk dat het wel goed komt met haar. Ze is een erg sterke vrouw om zo lang in deze business te zitten, ze is geen doetje.

Bron: DAZED, auteur: Emily Dinsdale, URL: https://www.dazeddigital.com/film-tv/article/66041/1/last-showgirl-pame…