Op gesprek met Miwako Van Weyenberg over haar debuutfilm Soft Leaves!
''Voor mij is dit de film die ik wilde maken, maar het is ook de film die ik wilde zien.''
De elfjarige Yuna woont samen met haar vader Julien. Ze kunnen het goed met elkaar vinden. Wanneer haar vader op een ongelukkige manier ten val komt en in het ziekenhuis terechtkomt, staat Yuna er moederziel alleen voor, samen met haar oudere broer Kai. Hun normale leventje wordt danig verstoord wanneer hun Japanse moeder en halfzusje naar België komen om voor hen te zorgen.
Miwako Van Weyenbergs verhalende debuutfilm Soft Leaves, die in première ging in de Big Screen Competitie op het IFFR 2025, volgt de reis van haar hoofdpersoon naar zelfontdekking, identiteit en erkenning. Cineuropa sprak met de schrijfster-regisseuse over haar benadering van de tedere, maar desondanks breekbare familiedynamiek in de film en de natuurmotieven die haar werk doordringen, zoals ook de titel al aangeeft. Lees hieronder wat ze allemaal te vertellen had!
De manier waarop het script is geschreven voelt heel persoonlijk aan, maar ik wilde beginnen met de vraag hoe u zich verhoudt tot het materiaal van de film.
Miwako Van Weyenberg: Aangezien ik ook half Belgisch, half Japans ben, krijg ik vaak de vraag of de film autobiografisch is. Ik moet altijd zeggen dat het verhaal dat niet is, maar de emoties en de gevoelens van de personages en alle personages [zelf] zijn iets dat ik heel goed ken. Dat is altijd mijn uitgangspunt: ik ga uit van de emoties die de personages doormaken en ik begin het verhaal vorm te geven rond die emoties die ik wil vertellen.
Er zijn de laatste jaren een aantal films geweest die multiraciale identiteit hebben behandeld door een vergelijkbare bril, vooral tussen Frankrijk en België, Japan en Korea. Hoe zie je jouw film in deze filmische gesprekken?
Ten eerste ben ik blij dat ik kan bijdragen aan de representatie. Een van de grootste complimenten die ik nu krijg, die mensen me bijvoorbeeld via Instagram sturen, is wanneer ze me bedanken voor de representatie. Dan krijg ik tranen in mijn ogen. Voor mij is dit de film die ik wilde maken, maar het is ook de film die ik wilde zien. Maar tegelijkertijd was het nooit mijn bedoeling om een statement te maken over culturele verschillen of racisme. Het was nooit een statement tegen kritiek. Het multiculturele aspect is een natuurlijk onderdeel van de film, maar het hoeft niet het onderwerp van de film te zijn. Ik zie Soft Leaves als het verhaal van een zoektocht naar identiteit - aan de ene kant binnen een familie, maar aan de andere kant in twee verschillende culturen.
''[...]ik denk dat er een gevoel van nostalgie is dat ik vanaf het begin had toen ik deze film aan het schrijven was.''
De relatie tussen Yuna en haar oudere broer Kai is bijzonder aangrijpend en we leren via hen meer over de familiedynamiek. Hoe is dit ontstaan tijdens het schrijven?
Het groeide organisch terwijl ik aan het schrijven was. Ik ben enig kind, dus ik denk dat de broer en het halfzusje allemaal deel uitmaken van een grote fantasie in fictie die ik kan schrijven. Ik kan me niet herinneren dat ik specifiek heb gekozen voor een broer of een halfzus. Maar één ding waar ik nog steeds aan denk dat heel vreemd voor me is, is dat Yuna tijdens het schrijfproces een jongen was. Ik ben zo gewend dat Yuna wordt gespeeld door Lill [Berteloot], maar tijdens het castingproces kreeg ik de vraag of het personage misschien een meisje kon zijn, omdat dat meer mogelijkheden zou bieden en we meer kandidaten zouden hebben voor de casting. Ik dacht er op dat moment niet veel over na, maar toen zei ik ja, en ik zag Lill en het klikte allemaal. Ik denk dat dat ook een deel is van hoe het heel natuurlijk is gegroeid. Natuurlijk is het met opzet, maar tegelijkertijd is het meer dat het ergens uit groeit.
Het “organische” van de film komt ook in de vorm van veel natuurmotieven - de titel natuurlijk, die in de loop van de film een nieuwe betekenis krijgt, maar ook Yuna's verlangen om te gaan kamperen met haar vader en haar geredde vogel, Choco.
Het was er zeker vanaf het begin van het schrijfproces. Het groeide samen met het script: de stukjes natuur, de vogels, de tekeningen, de bladeren, de bomen, het kamperen. Ik zou het me niet anders kunnen voorstellen, want ik denk dat er een gevoel van nostalgie is dat ik vanaf het begin had toen ik deze film aan het schrijven was. Voor mij is nostalgie in audiovisueel werk heel moeilijk. Hoe breng je nostalgie over? Nostalgie is voor mij iets dat je kunt voelen - je kunt nostalgie bijna ruiken, maar je kunt film niet ruiken. Daarom komen de natuurelementen voor mij het dichtst in de buurt van hoe je nostalgie in het echte leven ervaart.
Bron: Cineuropa, auteur: Olivia Popp, URL: https://cineuropa.org/en/interview/473479/
