Regisseur Rodrigo Sorogoyen over 'Las Bestias'

“We wilden iedereen in dit verhaal begrijpen, ook al doen ze gruwelijke dingen”

Spanje is een meester rijker. Dat heeft de Madrileense cineast Rodrigo Sorogoyen wel bewezen na vijf bejubelde films (waaronder El Reino en Madre) en een ijzersterke tv-serie (Antidisturbios). Met de wurgende en emotionele thriller Las Bestias zet hij een nieuwe parel aan zijn kroon. Filmjournalist Ruben Nollet sprak Sorogoyen na de wereldpremière in Cannes.

Je hebt de inspiratie gehaald bij de vreemde zaak van een Nederlands echtpaar dat begin deze eeuw een biologische boerderij opstartte in de bergen van Galicië en het daar aan de stok kreeg met hun Spaanse buren. Wat trok je precies aan in dat verhaal?
Rodrigo Sorogoyen: De vrouw in dat koppel. Zij trok meteen de aandacht van Isabel Peña [Sorogoyens vaste coscenariste, nvdr] en mij. Verhalen over verdwijningen en misdaden zijn helaas schering en inslag. Die hoor je de hele tijd op het nieuws. Maar we hadden nog nooit gehoord van een vrouw die blijft wonen in een dorp waar ze niet vandaan komt. Terwijl ze weet dat de misdadigers daar hoogstwaarschijnlijk ook nog zijn. In de oorspronkelijke zaak woonde er bovendien niemand anders in dat gehucht. Dat vonden we een ongelooflijk en fascinerend verhaal.

Las Bestias is geen nauwgezette reconstructie van de zaak. Wat hebben jullie veranderd en waarom?
Het interessante is dat we het scenario al geschreven hebben in 2015, en die versie sloot nog nauw aan bij de feiten. Maar zoals dat gaat in de filmbusiness kropen er eerst andere projecten tussen en konden we Las Bestias pas in 2021 draaien. In die zes jaar dat het scenario er lag, hebben we het verschillende keren weer bovengehaald, en telkens lukte het ons om de film een beetje verder weg te duwen van de originele zaak. Sommige elementen waren uiteraard te boeiend om te veranderen. Het gaat nog steeds om een buitenlands koppel, de man begint zijn Spaanse buren nog steeds te filmen om bewijs te verzamelen, die buren zijn nog steeds twee broers, en ga zo maar door. Maar we hebben dat koppel bijvoorbeeld een dochter gegeven. En in onze film draait het dispuut rond een windmolenpark. Dat soort dingen.

In plaats van een Nederlands koppel gaat het in Las Bestias om een Frans echtpaar, Antoine en Olga. Vanwaar die keuze?
Omdat de relatie tussen Spanje en Frankrijk heel bijzonder is. Voor ons Spanjaarden is Nederland een sympathiek land dat we niet goed kennen. Frankrijk kennen we daarentegen wel heel goed, en voor ons is dat de machtige natie die een enorme morele superioriteit uitstraalt. Zelf ben ik een grote francofiel, maar ik erken ook dat de Fransen soms heel chauvinistisch en neerbuigend kunnen zijn. Die gevoeligheden waren een dankbare voedingsbodem voor ons verhaal. Omdat het een Frans koppel betreft, zouden die Spaanse buren meteen de reflex hebben: “Wie denken ze wel dat ze zijn?” Het was ook een manier om ons nog verder van de originele zaak te distantiëren, want het is altijd delicaat om een waar gebeurd misdaadverhaal te verfilmen.

Alles speelt zich af in Galicië, een regio in het noordwesten van Spanje die niet zo bekend is. Wat maakt die streek zo bijzonder?
Je kunt Galicië vergelijken met Bretagne in Frankrijk, een streek die een beetje afgescheiden is van de rest van het land. De regio heeft net als Catalonië en Baskenland altijd een heel eigen identiteit gehad, maar geen economische macht. Galicië is het arme nationalisme van Spanje. Het ligt ook apart, ten noorden van Portugal en van Spanje gescheiden door een natuurlijke grens, de bergen. Het Galicische dialect lijkt trouwens sterk op Portugees. Galicië heeft dus iets mysterieus, iets wilds ook. Uiteraard vind je in steden zoals Vigo en A Coruña even interessante cultuur als in pakweg Madrid, maar in de bergdorpjes lijkt de tijd stil te staan. Daar is het alsof je niet langer in Spanje bent.

Hoe reageerden de mensen in die dorpjes toen jullie er research gingen verrichten voor de film?
Ik ken de ‘gallegos’ [de naam voor de inwoners van Galicië, nvdr] intussen goed en we kunnen veel plezier maken. Het zijn sympathieke mensen, maar het is zeker zo dat ze een heel eigen karakter hebben. Ze hebben de reputatie dat ze niemand vertrouwen. Als je een ‘gallego’ een vraag stelt, zal hij nooit antwoorden, tenzij met een andere vraag. Het is een cliché, maar in elk cliché zit een grond van waarheid. Een gesprek met een ‘gallego’ is dus vaak grappig maar vaak ook frustrerend. (lacht)

Een ‘beschaafd’ koppel dat naar een afgelegen streek reist en in aanvaring komt met de bewoners is een verhaal dat doet denken aan horrorfilms zoals The Texas Chain Saw Massacre en The Hills Have Eyes. Hoe wilden jullie vermijden dat de dorpelingen in Las Bestias zouden overkomen als karikaturale monsters?
Daar hebben we heel veel aan gewerkt. We zouden het vreselijk vinden als die dorpelingen karikaturaal leken. Het zou de film minder realistisch en veel minder interessant maken. Minder eerlijk ook. Het kwam erop neer dat we iedereen in het verhaal wilden begrijpen, ook al doen ze gruwelijke dingen. Daarom is die lange scène in de bar, waar Antoine een lange discussie heeft met zijn buurman Xan, cruciaal voor mij. Daar besef je wat die mannen drijft. Want uiteindelijk zijn het mensen zoals jij en ik.
RN