ZED sprak met Emma Thompson

Emma Thompson in Good Luck to you, Leo Grande

In ‘Good Luck to You, Leo Grande’ van Sophie Hyde gaat actrice Emma Thompson volledig uit de kleren. Dat lijkt niet zo bijzonder, maar Hollywood is gewend aan jonge, afgetrainde lichamen. Een naaktscène op je 62ste vergt veel moed. Thompson wil met dan ook een statement maken: net als haar personage schamen nog te veel vrouwen zich over hun lichaam en leeftijd.

Die scène, waarin je naakt voor de spiegel staat, moet geen evidentie geweest zijn…

Emma Thompson: "Het was inderdaad moeilijk. We zijn allemaal gewend om vooral getrainde lichamen te zien. Mijn personage, Nancy, is nooit naar een sportschool geweest en heeft een normaal lichaam van een 62-jarige vrouw die twee kinderen heeft gekregen. Nu Als Nancy naakt voor die spiegel staan leek me eerst een onmogelijke opgave. Als ik voor een spiegel sta, kan ik niet gewoon blijven staan en kijken. Waarom zou ik dat ook doen? Het is afschuwelijk. Maar dat is net het probleem. Vrouwen zijn hun leven lang gehersenspoeld en alles om ons heen herinnert ons eraan hoe onvolmaakt we zijn en hoe ‘verkeerd’ alles is. We moeten er op een bepaalde manier uitzien. Dus probeer je toch voor die spiegel te staan en tegen jezelf te zeggen: ‘Accepteer je lichaam en oordeel niet.’ Wel, dat was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.”

Het verhaal, ingedeeld in vijf aktes, speelt zich vooral af in een hotelkamer. Had dit ook een toneelstuk kunnen zijn?

Emma Thompson: “Er zijn heel veel films die je naar het theater toe kan vertalen. Maar schrijfster Katy Brand wilde vooral een kunstwerk maken tijdens en op maat van het coronatijdperk. Vandaar de zeer beperkte locaties en de keuze om slechts twee personages op te voeren. Dat is één manier om naar dit verhaal te kijken. Maar toen ik de film op een groot scherm zag, realiseerde ik me – niet voor de eerste keer – dat de landschappen die je ziet in pakweg The Power of the Dog of Dune heel verschillend zijn van een enorm voorhoofd op het scherm. En dan toch weer niet. Bijvoorbeeld wanneer een emotie zich aftekent op dat voorhoofd of op een bewegend lichaam. Lichamen kunnen ook landschappen zijn. Wat Sophie Hyde en haar cameraman Bryan Mason bereikt hebben met deze film is de intimiteit tussen twee mensen op film weer te geven. Dat zou je nooit op dezelfde manier kunnen verwezenlijken in het theater.” 

Je zou de film een komedie kunnen noemen, maar ook een drama. Hoe kijk jij daarnaar? 

Emma Thompson: “Wat ik geweldig vind aan de screenings die ik heb bijgewoond, is dat het publiek heel veel en luid lachte tijdens de eerste helft van de film. Wanneer het dan in het meer diepgravende, pijnlijke en dus minder komische deel belandde, aanvaardde iedereen meteen dat er plots minder te lachen viel. Het publiek accepteerde dat het met die twee personages een hele reis zou maken en dat de soms heel dramatische momenten deel van het plezier gingen uitmaken.” 

De toon verandert wanneer het tussen de personages persoonlijk wordt, wat ze net willen tegenhouden. Ze willen een zekere anonimiteit behouden. Dat deed me – louter inhoudelijk – denken aan Last Tango in Paris…

Emma Thompson: “Ik heb nooit aan die prent gedacht. Je zou kunnen denken dat onze film bedoeld is als een reactie op Last Tango in Paris: dat we met een jongere man en een vrouw van een bepaalde leeftijd het omgekeerde doen. Maar dat is niet zo. Met dit verhaal reageerden we vooral op wat er ontbreekt in films.”

Waren er ideeën in Good Luck to You, Leo Grande die nieuw waren voor u?

Emma Thompson: “Ik was me altijd heel bewust van het feit dat het genot van vrouwen onderdrukt werd. Er wordt in Engeland bijvoorbeeld niet gepraat over vrouwelijke masturbatie. En jonge vrouwen die ik ken, die willen er niet over praten en doen het bovendien niet. Ik vind dat vreemd. Wat een verspilling. (lacht) Mijn personage Nancy accepteerde 31 jaar lang dat ze geen orgasme kreeg. Ze heeft dat al die tijd niet in vraag gesteld. En ze is daar niet alleen in. Vrouwelijk genot heeft nooit bovenaan de lijst gestaan van de dingen die de wereld wil weten. Niemand vraagt aan Nancy of ze ooit plezier heeft beleefd. Wat ik in het filmverhaal wel verrassend vond, was de gemakkelijkheid waarmee Leo met zijn eigen seksualiteit omgaat. Zijn capaciteit om plezier te ontdekken en dingen uit te proberen en te exploreren. Hij vertelt in de film: ‘Er gebeurde het een en ander toen ik met vrienden en vriendinnen was.’ Ik dacht: ‘Dit is zo leuk. Ik zou me nooit zo vrij gevoeld hebben om dat te doen.’ Dat benijd ik. Ik vond dat idee heel bevrijdend.”   

Chris Craps        
 

Gerelateerde films