Op 37-jarige leeftijd heeft Damien Chazelle een bondige, maar zeer indrukwekkende filmografie op zijn naam staan, net als een waslijst aan nominaties én een overvolle prijzenkast. Al van jongs af aan is hij mateloos gefascineerd door muziek. Een passie die ook steeds doorschemert in zijn films, wat zorgt voor een spectaculaire mix van opzwepende musical en het confronterende van de alledaagse realiteit. Met Babylon pakt hij het grootser aan dan ooit tevoren, met ongeziene flair en een absolute topcast is Chazelle helemaal terug voor een knaller die van het scherm spat. Tijd voor een overzicht van zijn carrière.

Damien Sayre Chazelle wordt geboren op 19 januari 1985 in de Verenigde Staten. Als zoon van twee professoren groeit hij op in de universiteitsstad Princeton, New Jersey. Als tiener is hij niet alleen een liefde voor film, maar vindt hij ook de weg naar muziek. Zijn veeleisende muziekleraar Anthony Biancosino wakkert zijn ambitie aan om jazzdrummer te worden, maar hij twijfelt al snel aan zijn talent en besluit daarom aan Harvard film te gaan studeren. Tijdens zijn studies deelt hij een kamer met componist en televisiemaker Justin Hurwitz. 
De twee worden niet alleen goede vrienden, maar zullen later ook vaak samenwerken aan projecten zoals La La Land en nu ook Babylon. In zijn laatste jaar aan Harvard maakt Chazelle zijn debuutfilm Guy and Madeline on a Park Bench (2009) een sfeervolle zwart-wit musical kortfilm, waar zijn liefde voor het genre vanaf spat. De film mocht meteen in première gaan op het Tribeca Film Festival, een veelbelovend startschot en was destijds  al te zien in ZED.

Samen met Justin Hurwitz verhuist hij naar Los Angeles waar hij werkt als scenarist mee aan films zoals The Last Exorcism Part II (2013) en het nagelbijtend spannende 10 Cloverfield Lane (2016). In de tussentijd sleutelt hij aan zijn eigen projecten, maar bij het schrijven van La La Land kampt hij met writer’s block en besluit hij het over een meer persoonlijke boeg te gooien. Geïnspireerd op zijn eigen ervaringen schrijft hij Whiplash. Een project dat aanvankelijk op bitter weinig interesse kon rekenen van producenten. Chazelle wil bewijzen dat dit verhaal niet enkel een coming-of-age film is, maar een blik in de psychologische tol die de drang naar perfectie en prestatiedruk met zich meebrengt. Hij besluit het verhaal als kortfilm te brengen. Ook hier is J.K. Simmons al te zien als veeleisende drumleraar, een rol die hem in de lange versie van de film een Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol zou opleveren. Chazelle wint de juryprijs voor Beste Kortfilm op Sundance Film Festival in 2013, waardoor hij nu moeiteloos de middelen bij elkaar krijgt om Whiplash ook als langspeler te draaien. De film leverde in 2015 niet alleen J.K. Simmons een Oscar op, maar won ook de beeldjes voor Beste geluid en Beste montage. Chazelles kenmerkende regiestijl is in zijn debuut meteen voelbaar: hij filmt scènes en shots op een ritmische manier waardoor een muzikale sfeer opwekt, ook als er geen muziek te horen is. Ook zijn talent om een langzaam conflict te laten opborrelen en doen openbarsten in een emotionele climax komt hier al naar voren. 

Hoewel Whiplash Chazelles officiële doorbraak in de filmwereld was, was het zijn follow-up, La La Land (2016), die hem voorgoed op de kaart zette. In deze hommage aan Hollywood en klassieke musicalfilms, toont hij door minutieus uitgedachte choreografieën, opzwepende muziek en een levendig kleurenpalet, op magistrale wijze zijn kunnen als regisseur en zijn voorliefde voor het genre. De film mocht rekenen op een recordaantal van maar liefst veertien Oscarnominaties, waardoor hij in dezelfde grootorde belandt als Titanic en All About Eve. Het pijnlijke foutje waarbij de Oscar voor Beste Film niet naar La La Land, maar naar Moonlight ging is inmiddels berucht. Maar de film won wel zes Oscars in totaal, waaronder Beste Regisseur voor de op dat moment 32-jarige Damien Chazelle, waardoor hij tot op vandaag de jongste persoon ooit is die deze prijs in ontvangst mocht nemen. 

Voor Chazelles volgende project, First Man, een biopic over astronaut Neil Armstrong, werkt hij opnieuw samen met La La Land-acteur Ryan Gosling. Chazelle kiest er hier resoluut voor om de kijker helemaal in het perspectief van Armstrong mee te nemen en maakt veelvuldig gebruik van close-ups om een claustrofobisch gevoel te creëren, alsof het publiek mee in de shuttle zit richting maan. First Man kon veel lof oogsten vanwege de filmpers, maar viel - in tegenstelling tot zijn andere films - amper in de prijzen. 

Voor Babylon trekt Chazelle opnieuw naar Hollywood, meer bepaald de periode in de jaren ‘20, tijdens de opmerkelijke transitie van stille naar geluidsfilms. Hij liet zich inspireren door ultieme klassiekers als Federico Fellini’s La Dolce Vita, Robert Altmans Nashville en The Godfather trilogie. Zelf beschrijft hij het verhaal als “een haatbrief aan Hollywood, maar een liefdesbrief aan film als kunstvorm.” Een minder romantisch beeld dus dan bij La La Land, maar wel een sensationele film, waarin Chazelles zijn talent voor spektakel volledig tot zijn recht komt. 

Filmografie

• 2009: Guy and Madeline on a Park Bench
• 2013: Whiplash (kortfilm)
• 2014: Whiplash
• 2016: La La Land
• 2018: First Man
• 2020: The Stunt Double (kortfilm)
• 2022: Babylon