Dat is waar Aronofsky ogenschijnlijk om bekend staat. Na Requiem For a Dream (2000) ga je niet vrolijk gezind verder met de rest van je dag. Eenzelfde gaat op voor bijvoorbeeld The Wrestler (2008), Black Swan (2010) of The Whale (2022); in alle vier gevallen staan kwetsbare en rusteloze figuren centraal die elk op hun specifieke manier hun eigen noodlot in gang zetten. Een happy end zal je hier niet vinden, al zijn er gradaties in hoe meedogenloos Aronofsky is voor zijn hoofdfiguren. Hoewel deze vier films een periode in zijn carrière omspannen van 22 jaar - en ze stilistisch en cinematografisch ook anders ogen en andere invloeden hebben - zijn er overduidelijk enkele inhoudelijke en thematische rode draden. 

Verslaving in al haar facetten - de gevolgen, de oorzaken, en al het helse ertussenin - is er daar eentje van. Requiem For a Dream wordt vaak geroemd als één van de grootste stukjes promo tegen druggebruik. Niets aan drugs wordt hier verheerlijkt, integendeel. De neerwaartse reis van de personages is er eentje die kijkers decennia na dato nog achtervolgt. Maar ook in The Whale staat verslaving centraal, niet aan drugs, maar aan eten. De ''substantie'' mag dan anders zijn - voor Aronofsky is het opnieuw een excuus om diep te duiken in de psyche van zijn hoofdpersonage, en te zoeken naar het 'waarom', naar het onderliggende wat deze personages ertoe aanzet - ertoe dwingt - om zelfdestructief te zijn. 

Met PI (1998) torpedeerde Aronofsky zich onaangekondigd en met een hele hoop bravoure op het wereldtoneel van de cinema. Met een budget van slechts 134.000 dollar - een zakcentje in Hollywood - en een kleine cast en crew, wist Aronofsky toch meteen een cultklassieker af te leveren, en zichzelf te profileren in de hoogste regionen van de filmwereld. De film - volledig geschoten in zwart-wit - gaat over de jonge nummertheoreticus Max Cohen, en zijn geloof in het feit dat het hele universum - en al haar geheimen - herleid kan worden tot cijfers.

PI zit boordevol thema's, waarvan er vele ook zouden terugkeren in de rest van zijn filmografie, maar voelt toch als een unieke eend in de bijt in zijn oeuvre. De sfeer van paranoia en wantrouw zit doorbakken in elke scène, waardoor de film met momenten als een psychedelische thriller aanvoelt, of als een spannende (neo)-noir. Wiskunde wordt bijna als een religie behandeld in de film, wat ook meteen Aronofsky's fascinatie voor zingeving prijsgeeft, en hoe we als mens de obsessieve drang hebben om naar betekenis te zoeken in ons ''zinloze bestaan''. Iets dat later in meerdere films nog zou terugkeren. 

(Op 7 oktober trouwens eenmalig terug te zien in onze cinema. Wees er op tijd bij en koop hier alvast je ticket!)

Noah (2014) en Mother! (2017) zijn de meest Bijbels-geïnspireerde films die Aronofsky heeft gemaakt, waar zijn fascinatie en interesse voor religie in haar meest letterlijke vorm naar boven komt. De films kunnen niettemin onmogelijk meer verschillend zijn van elkaar, en vormen als zodanig elkaars keerzijde.

Noah is een gigantische massaproductie met grootse actie-scènes, spektakel en een hele hoop computereffecten, met grote namen als Russel Crowe en Emma Watson in de hoofdrollen, en op die manier de enige echte ''blockbuster'' die Aronofsky ooit gemaakt heeft. Hij verfilmt het Bijbelverhaal van de Ark van Noach op een zeer letterlijke manier, met een rechtlijnig begin-midden-einde en vrij weinig ''subtext''. 

Terwijl Mother!, langs de andere kant, alléén maar ''subtext'' is. De film laat zich gelden als één van zijn 'moeilijkste' en meest ondoordringbare werken, waarbij meer dan één kijkbeurt juist erg prettig werkt. Op het eerste gezicht een soort thriller en ''home-invasion''-film, maar onder de oppervlakte één grote Bijbelse vertelling en abstracte parabel over Moeder Aarde, en hoe wij als destructief menselijk ras alles vermorzelen en vernietigen dat op ons pad komt. Jennifer Lawrence speelt een vrouw wiens huis en privacy geschonden wordt, en wiens afstandelijke man dit allemaal toelaat. Maar dieper dan dat... is zij een representatie van Moeder Natuur, de vrouw van God, de moeder van het kind Gods... hoe je er maar naar kijkt, kan iedereen er iets anders uithalen. Wat zeker is, is dat Mother! zijn meest religieuze film is, waarin al zijn spirituele en Bijbelse interesse tot een soort synthese komt.