Eva Victors speelfilmdebuut ''Sorry, Baby'' ging eerder dit jaar op Sundance in première, ontving veel erkenning (inclusief een scriptschrijfprijs) en werd verkocht aan A24 voor een gerapporteerde 8 miljoen dollar, notabene op een festival waar kopers normaal gezien niet veel geld neerleggen. De belangrijkste lof was dat de film het volkomen levensveranderende effect van seksueel geweld op een slachtoffer weergeeft en tegelijkertijd laat zien hoe de wereld onverbiddelijk doordraait nadat ze zijn aangevallen. “Er is iets ergs gebeurd met Agnes,” luidt de officiële synopsis. “Maar het leven gaat door - voor iedereen om haar heen tenminste.”

Victor's achtergrond als schrijver voor sites als Reductress, en misschien vooral hun Twitter video sketches (waar ze verwoed tekeer gaan over bijvoorbeeld de positieve kant van het ontmantelen van de USPS), bepalen de toon van ''Sorry, Baby''. De humor gaat gemakkelijk, maar niet ten koste van de sombere realiteit die het probeert vast te leggen. Victor schrijft en regisseert niet alleen, maar speelt ook de hoofdrol, Agnes, een studente in een klein plattelandsstadje die haar dagen slijt en in het reine komt met de aanranding die ze heeft ondergaan door haar adviseur en professor Preston (Louis Cancelmi); De film heeft een chronologisch wanordelijke structuur, begint een jaar na de aanval en flitst dan terug naar die tijd in haar leven en naar dat moment, georkestreerd met een ijzingwekkend gevoel van afstand - een contrast met de sprankelendere momenten tussen Agnes en haar beste vriendin, Lydie (Naomi Ackie), die inmiddels naar New York City is verhuisd en verder is gegaan met haar leven.

''Sorry, Baby'' gaat niet licht over wat er met Agnes gebeurt. In plaats daarvan vindt het lichtheid ondanks de duisternis. Hier is humor - sardonisch, wrang en onnozel - een balsem.

Lees hieronder wat Eva Victor te zeggen heeft over het maken van de film!

De film zette me aan het denken over de manier waarop media trauma sensationaliseren. [De film is holistisch in de zin dat het leven van Agnes wordt gevormd door wat haar overkomt, maar dat is niet de hele film zo; we leven niet de hele tijd gedwongen in die sensatie. Ik vraag me af of je het gevoel hebt dat we onze taal moeten ontwikkelen om over dat thema te praten?

Eva Victor: 

''Absoluut. Ik weet alleen hoe ik over mijn ervaring met deze film moet praten, maar het is echt interessant; de film doet zijn best om je de taal te geven die hij wil gebruiken. De film noemt het “iets slechts” en de enige persoon die het woord “verkrachting” gebruikt is de dokter. Dus de film beweegt zich voorzichtig door de taal van dat onderwerp en het is interessant om te lezen hoe mensen tot nu toe over de film schrijven, omdat we bewust een logboeklijn hebben die meer holistisch bedoeld is. Ik wil niet dat iemand zich op een enge manier verrast voelt bij het zien van de film, maar het is bedoeld om iemands hand vast te houden terwijl je ernaar kijkt, en het is interessant om schrijvers het woord “verkrachting” te laten gebruiken of de uitdrukking “aanranding”, wat logisch is; ik begrijp het. Maar het is echt een interessante ervaring, omdat de film zijn eigen taal probeert te creëren voor dit onderwerp.

Ik weet niet of onze wereld alle woorden heeft om hierover te praten en ik denk dat onze wereld echt moeite heeft met nuance. Het is goed dat hier meer werk over is, want elke ervaring met een seksueel trauma is anders en iedereen verdient een stem om over zijn eigen ervaring te praten; ik hoop dat we op een plek komen waar we begrijpen hoe we erover kunnen praten zonder dat het grof wordt, of misschien niet grof, maar gewelddadig. Ik weet het niet. Ik ben het aan het uitzoeken. Ik weet in ieder geval hoe ik erover wil praten en alles wat ik wil zeggen zit in de film. Dus kijk de film en je kunt uitzoeken wat ik denk.''

Bron: Time, auteur: Andy Crump, URL: https://time.com/7296756/eva-victor-interview-sorry-baby/